در 26 آوریل 1986، یکی از راکتورهای نیروگاه هسته ای در چرنوبیل اوکراین منفجر شد. هسته تابشی راکتور در معرض دید قرار گرفت و کل منطقه آلوده شد.

یک ابر گرد و غبار رادیواکتیو بخش‌های وسیعی از اروپا را آلوده کرد و با وجود اقدامات پیشگیرانه، مواد رادیواکتیو وارد زنجیره غذایی شد. سال ها در مورد خوردن قارچ و به ویژه شکار هشدار داده می شد.

تعداد قربانیان امروز هنوز مشخص نیست. گزارشی از انجمن چرنوبیل که شامل آژانس بین المللی انرژی اتمی و سازمان بهداشت جهانی بود، از 28 کارگری که در مجاورت راکتور بودند و در اولین سال پس از فاجعه در اثر بیماری تشعشع جان باختند، صحبت کرد.

با این حال، هیچ کس دقیقاً نمی داند که چند نفر در انفجار، عملیات تصفیه بعدی و بدنه راکتور تحت تابش قرار گرفتند. میلیون ها نفر هنوز در منطقه آلوده زندگی می کنند. تعداد مبتلایان به سرطان تیروئید و به ویژه میزان سرطان در میان کودکان در سال‌های پس از فاجعه افزایش یافت.

در 24 مارس 1989، نفتکش اکسون والدز در پرنس ویلیام ساند در نزدیکی آلاسکا به گل نشست. 40000 تن نفت به دریا سرازیر شد و سواحل را در طول 2000 کیلومتر آلوده کرد. تصاویر پرندگان دریایی چسبانده شده و فوک‌ها به دور دنیا رفت و اکسون والدز به نمادی از تخریب محیط زیست توسط انسان تبدیل شد.

این واقعیت که این نشت نفت به شدت در حافظه جمعی باقی مانده است، در درجه اول به دلیل واکنش شرکت آمریکایی اکسون است. رئیس شرکت تنها چند هفته پس از حادثه به آلاسکا آمد؛ او کار نظافت سواحل آلوده را «کوچک» توصیف کرد.

مدیریت بحران این شرکت به طور کامل شکست خورد؛ اظهارات مدیریت نشان دهنده یک نگرش ناجوانمردانه بود. حتی چندین دهه پس از این حادثه، گیاهان و جانوران پرنس ویلیام ساند هنوز به طور کامل بهبود نیافته بودند.

حوادث گاز سمی در Seveso و Bhopal

تنها دو کیلوگرم دیوکسین بود که در کارخانه ای در نزدیکی شهر کوچک ایتالیایی Seveso در ژوئیه 1976 نشت کرد. اما عواقب آن شدید بود.

دیوکسین TCDD بسیار سمی است. پس از چند روز، پرندگان از آسمان مرده سقوط کردند، حیوانات خانگی مردند و افراد بی‌شماری به دلیل تحریکات پوستی و کلراکن در بیمارستان بستری شدند. اکنون مسئولین متوجه این امر شدند که ابر سمی کل منطقه را آلوده کرده است.

در سال‌های بعد، برای جلوگیری از ورود دیوکسین به غذا، باید بیش از 70000 حیوان ذبح می‌شدند. بیش از 200000 متر مکعب خاک آلوده برداشته شد و به محل دفن زباله های خطرناک منتقل گردید.

یک حادثه حتی بزرگتر از گاز سمی در 3 دسامبر 1984 در بوپال، هند رخ داد. گاز متیل ایزوسیانید از کارخانه شرکت شیمیایی یونیون کاربید به بیرون نشت کرد. 2000 نفر در همان شب جان باختند. در روزهای بعد چندین هزار قربانی بر اثر این مواد شیمیایی مسموم شدند. در مجموع بیش از 20000 نفر در نتیجه این فاجعه جان خود را از دست دادند.

تخریب محیط زیستی که در دریای آرال اتفاق می‌افتد تنها ناشی از یک رویداد نیست. فاجعه ای که در اینجا رخ می دهد، ماهیتی تدریجی دارد.

دریاچه بزرگ کم کم در حال خشک شدن است. در سال 1960 هنوز یکی از بزرگترین دریاچه های جهان بود، اما وضعیت آن تا به امروز به شدت بدتر شده است. دو شاخه آمودرجا و سیردرجه از آب برای آبیاری مزارع بزرگ پنبه محروم هستند.

عواقب آن برای دریای آرال فاجعه بار است. خط ساحلی بیشتر و بیشتر در حال عقب نشینی است و کشتی ها کیلومترها دورتر از ساحل به گل نشسته اند. این دریاچه تقریبا نیمی از مساحت اصلی خود را از دست داده و به دو بخش اصلی تقسیم شده است: دریای آرال شمالی و غربی.

در حالی که وضعیت دریای آرال شمالی را می توان با یک سد بهبود بخشید، وضعیت دریای آرال غربی تقریباً ناامیدکننده است. پر شدن دریاچه با مواد آلی مشکل دیگری را به همراه دارد: کوددهی بیش از حد خاک باعث می شود که بقایای شیمیایی به دریای آرال غربی شسته شود. دریاچه خروجی ندارد - آب به تدریج مسموم می شود.

از آنجایی که خاک اطراف دریای آرال نیز در حال شور شدن است، اکنون کل منطقه از نظر بیولوژیکی مرده در نظر گرفته می شود و دیگر نمی توان این منطقه را نجات داد. دانشمندان معتقدند غیرممکن است که بتوان این منطقه را به وضعیت قبل از 1960 بازگرداند.

سایت Planet wissen